Rodzaje prób gruntu i sposoby ich pobierania

Badanie gruntu to kluczowy etap w procesie projektowania i budowy różnych obiektów inżynieryjnych. Pozwala na określenie właściwości geotechnicznych gruntu, co jest niezbędne do zapewnienia stabilności i trwałości konstrukcji. W tym artykule przedstawimy rodzaje prób gruntu oraz metody ich pobierania stosowane w praktyce geotechnicznej.

Metoda A - próbki nienaruszone

Metoda A polega na pobieraniu próbek gruntu bez naruszania ich struktury, z zachowaną wilgotnością i porowatością. Jest to najbardziej precyzyjna metoda, która pozwala na uzyskanie próbek pierwszej klasy jakości. Próbki nienaruszone są niezbędne do przeprowadzenia szczegółowych badań laboratoryjnych, takich jak uziarnienie, wilgotność, granice Attenberga, gęstość, gęstość właściwą, wskaźnik lub stopień zagęszczenia, porowatość, przepuszczalność, ściśliwość, wytrzymałość na ścinanie i zawartość części organicznych. Pobieranie próbek metodą A, które w Szczecinie przeprowadzić może Przedsiębiorstwo Geologiczne Geoprojekt, odbywa się za pomocą specjalistycznych urządzeń, minimalizujących ryzyko uszkodzenia struktury gruntu podczas procesu pobierania.

Przeczytaj również: Jakie grunty są narażone na upłynnianie?

Metoda B - próbki z zachowaną wilgotnością i składem ziarnowym

Metoda B to kolejna metoda pobierania próbek do badania gruntu, która pozwala na zachowanie wilgotności i składu ziarnowego badanego materiału. Próbki pobrane tą metodą są klasyfikowane jako naruszone, co oznacza, że ich struktura została w pewnym stopniu zmieniona podczas procesu pobierania. Mimo to, próbki te nadal pozwalają na przeprowadzenie wielu badań laboratoryjnych, takich jak uziarnienie, wilgotność czy granice Attenberga. Metoda B jest stosowana, w przypadkach, gdy nie jest możliwe uzyskanie próbek nienaruszonych metodą A, np. ze względu na warunki terenowe lub ograniczenia techniczne.

Przeczytaj również: Jak sprawdzić parametry podłoża gruntowego?

Metoda C - próbki umożliwiające jedynie określenie składu ziarnowego

Metoda C to najprostsza metoda pobierania próbek gruntu, która pozwala jedynie na określenie składu ziarnowego badanego materiału. Próbki pobrane tą metodą są klasyfikowane jako zagęszczone, przerobione lub odtworzone, co oznacza, że ich struktura została znacznie zmieniona podczas procesu pobierania. Ze względu na ograniczenia wynikające z naruszenia struktury gruntu, próbki te nie są odpowiednie do przeprowadzenia szczegółowych badań laboratoryjnych. Metoda C jest stosowana w przypadkach, gdy głównym celem badania jest określenie składu ziarnowego gruntu, np. w celu klasyfikacji gruntów na potrzeby projektowania fundamentów.

Podsumowując, prawidłowe pobieranie próbek gruntu oraz ich badanie to kluczowe czynniki wpływające na sukces projektów budowlanych. Wybór odpowiedniej metody pobierania próbek oraz przestrzeganie normy EN ISO 22475 pozwala na uzyskanie wiarygodnych wyników badań, które są niezbędne do właściwego projektowania i budowy obiektów inżynieryjnych.